Η ψυχή και το σώμα αφορούν σε δύο διαφορετικές επιφάνειες προβολής συναισθημάτων: π.χ. η «αρρώστια» από έρωτα προβάλλει συναισθήματα σε ένα άπιαστο, άυλο πεδίο, ενώ ένας στομαχόπονος πιο άμεσα, στο στομάχι του ασθενούς.

Το σώμα δηλαδή, είναι ο τόπος που προβάλλεται ένα πρόβλημα προκειμένου να επιλυθεί. Ως επιφάνεια προβολής, η ύλη/ σώμα δεν είναι ούτε ο τόπος που το πρόβλημα γεννάται, ούτε εκεί που θα λυθεί, αλλά αποτελεί ένα βοηθητικό μέσο δραματοποίησης και συμβολικής επεξεργασίας του προβλήματος, για να δράσει η συνείδηση, παρέχοντας την τελική λύση.

Για αυτό το λόγο, κάθε αρρώστια αποτελεί ένα βήμα ωρίμανσης, αφού η συνείδηση καλείται να ανταποκριθεί στις περιστάσεις και να διαλευκάνει το εκάστοτε πρόβλημα στην ολότητά του. Το δίδαγμα επιστρέφει στην ψυχή, όταν το σώμα θεραπευθεί. Αν δεν αφομοιωθεί, ξανασωματοποιείται, μέχρις ότου να βρεθεί η λύση.

Αντίστοιχα, σε ένα μαθητή θα δώσουμε ένα τετράδιο, προκειμένου να τον διευκολύνουμε να λύσει ένα πρόβλημα. Αυτό το πρόβλημα βέβαια θα το λύσει με το μυαλό του, χρησιμοποιώντας το τετράδιο ως ένα μόνο μέσο προβολής του προβλήματος και των σκέψεων του. Αν ο μαθητής κάνει συνέχει λάθη στους υπολογισμούς, δεν πρόκειται να τον βοηθήσουμε δίνοντάς του ένα άλλο τετράδιο.

Εν κατακλείδι, η ανθρώπινη οντότητα σχετίζεται με τη συνείδηση και απλά αντανακλάται στο σώμα. Ομοίως, καλύτερα να σταματήσουμε να κοιτάζουμε στον καθρέφτη τα ανακλώμενα προβλήματα, ψάχνοντας μάταιες λύσεις γυαλίζοντας και ξαναγυαλίζοντάς τον, και να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στον εσωτερικό μας κόσμο.